فضای کابین رنو ساندرو شباهت فراوانی به تندر 90 دارد و درواقع کاملا مشابه تندر پلاس به نظر می‌رسد. در تمامی بخش‌های کابین رنو ساندرو قطعات پلاستیکی خشک و کم‌کیفیت به‌چشم می‌خورند و این فرانسوی پرحاشیه در این بخش در مقابل پژو 207 حرف چندانی برای گفتن ندارد. چنین موضوعی در کنار استفاده گسترده از رنگ طوسی و مشکی برای ادوات کابین و همچنین عدم حضور تجهیزات مدرنی همچون سیستم مالتی مدیا یا کلیدهای الکترونیکی باعث شده تا فضای داخلی رنو ساندرو برای قشر جوان به‌هیچ‌وجه جذاب و مهیج نباشد. آپشن‌ها و امکانات رفاهی این خودرو به‌عنوان یک هاچبک اقتصادی چندان متنوع و چشمگیر به نظر نمی‌رسد و این مسئله دقیقا یکی از بزرگترین ضعف‌های رنو ساندرو در بازار کشور محسوب می‌شود. در نسخه‌های اولیه رنو ساندرو آپشن‌های محدودی همچون سیستم صوتی ساده، سیستم تهویه هوای دستی، تنظیمات 4 حالته صندلی راننده و سرنشین جلو، آینه‌های جانبی با تنظیم برقی به چشم می‌خورند، اما در سال 1396 پارس‌خودرو به‌طور محدود برخی از نمونه‌های سفارشی رنو ساندرو را به آپشن‌های مدرن‌تری همچون دوربین دید عقب، سنسور پارک، مانیتور 10 اینچ لمسی، نویگیشن، روکش چرمی صندلی‌ها و دزدگیر تصویری مجهز کرد و بسیار مجهزتر از نمونه‌های پایه به‌نظر می‌رسند.

رنو ساندرو یک محصول کاملا اقتصادی در سبد محصولات شرکت سازنده محسوب می‌شود؛ به همین دلیل نباید از یک هاچبک اقتصادی انتظار طراحی ظاهری متشکل از خطوط سیال و حجم‌پردازی‌های مدرن را داشته باشید. شمایل کلی ساندرو هاچبک بسیار ساده به نظر می‌رسد، به‌طوری که شاید برخی از مشتریان قادر نباشند با سادگی بیش از حد خودرویی در این رنج قیمتی به‌راحتی کنار بیایند. در نمای جانبی وجود یک خط منحنی کم‌عمق و همینطور نوارهای محافظی که در پایین درب‌ها قرارگرفته‌اند باعث شده تا مقداری از سادگی آزاردهنده این بخش کاسته شود. در نمای پشت نیز جز چراغ‌های عمودی که در دوطرف در صندوق قرارگرفته‌اند، هیچ نکته خاصی به‌چشم نمی‌خورد. در یک نگاه کلی به نمای ظاهری ساندرو می‌توان گفت که ابعاد کوچک بدنه، طراحی ساده چراغ‌ها و نیز نوع خطوط استفاده شده در طراحی بدنه همگی حکایت از خودرویی ارزان قیمت را دارند که نشان‌دهنده هدف اصلی شرکت مبنی بر تولید اتومبیلی به‌غایت ساده و ارزان‌قیمت است.

به خاطر موقعیت قرارگیری صندلی راننده، پشت فرمان رنو ساندرو تسلط بسیار خوبی به محیط اطراف خواهید داشت، البته چنین عباریتی را نمی‌توان برای فضای پشتی این خودرو به کار برد. چنین دید محدودی باعث شده است تا هنگام پارک کردن ساندرو نیاز مبرمی به استفاده از سنسور پارک یا دوربین دید عقب داشته باشید. صندلی‌های ساندرو طی رانندگی‌ها روزمره مشکل چندانی را برای شما ایجاد نخواهند کرد، اما در سفرهای طولانی ممکن است نتوانید احساس چندان لذت‌بخشی بر روی آن‌ها تجربه کنید. در نمونه‌های مجهز به گیربکس 5 سرعته دستی ضمن شتاب بیشتر، شاهد مصرف سوخت به‌مراتب کمتری نیز خواهید بود، اما هرچه باشد راحتی استفاده از گیربکس اتوماتیک مخصوصا در شهرهای پرتراکم و شلوغ چیز دیگری است! گیربکس‌های چهار سرعته AL4 که در سایر خودروهای اقتصادی و قدیمی بازار کشور نیز شاهد استفاده از آن هستیم، در محیط‌های شهری عکس‌العمل مناسبی را از خود بروز می‌دهند، اما همین جعبه‌دنده اتوماتیک زمانی که بخواهید با کمی فشار بیشتر بر روی پدال گاز هیجان سواری خود را افزایش دهید یا در جاده‌های پرپیچ‌وخم برای سبقت‌های ناگهانی اقدام کنید، عملکرد کند آن مخصوصا در حالت تیپ‌ترونیک می‌تواند به‌طورکلی شما را از کرده خود پشیمان کند. یکی از نکات مثبتی که در همان لحظات ابتدایی رانندگی با ساندرو به آن پی خواهید برد، سواری نرم این هاچبک فرانسوی است؛ درواقع می‌توان گفت که سیستم تعلیق این خودرو به‌مراتب از پژو 207 یا رنو تندر نیز نرم‌تر است و این موضوع در کنار کابین جادار این خودرو باعث می‌شود که رنو ساندرو برخلاف اغلب خودروهای هاچبک حاضر در بازار کشور، برای استفاده یک خانواده کم‌جمعیت نیز انتخاب مناسبی باشد.

رنو ساندرو در بخش فنی به یک موتور 1598 سی‌سی چهار سیلندر 16 سوپاپ مجهز شده که از قادر است 105 اسب بخار قدرت و 140 نیوتن‌متر گشتاور تولید کند. برای انتقال نیرو به چرخ‌های جلو نیز یک گیربکس 5 سرعته دستی (JH3) یا 4 سرعته اتوماتیک (AL4) در نظر گرفته شده است. شتاب صفر تا 100 نمونه دستی رنو ساندرو حدود 10.5 ثانیه و در نسخه اتوماتیک حدود 11.5 ثانیه اعلام شده است که چالاکی نسبتا مناسبی برای اغلب مصرف کنندگان ایرانی محسوب می‌شود. در اواخر سال 1396 شرکت پارس‌خودرو یک گیربکس‌ 5 سرعته دستی با کد JHQ را جایگزین نمونه قبلی (JH3) کرد که از کلاچ هیدرولیکی برخوردار بود. چنین گیربکس بهبود یافته‌ای مزایایی همچون استهلاک کمتر، افزایش طول عمر قطعات، تعویض راحت‌تر دنده‌ها و هزینه نگهداری کمتری را برای ساندرو به همراه داشت. مصرف سوخت ترکیبی رنو ساندرو دنده دستی برابر با 6.7 لیتر در هر صد کیلومتر است و نمونه‌های دنده اتوماتیک نیز 8.3 لیتر بنزین را در هر صد کیلومتر مصرف می‌کنند.

در سال 2008 رنو ساندرو که در اغلب کشورهای اروپایی با نام داچیا ساندرو شناخته می‌شود، موفق به کسب 3 ستاره از 5 ستاره ایمنی موسسه EURONCAP شد. گرچه دریافت تنها 3 ستاره ایمنی از این موسسه ایمنی معتبر نتیجه چندان دلگرم کننده‌ای برای یک خودرو فرانسوی به حساب نمی‌آید، اما با توجه به اینکه در کشور ما اغلب خودروهای همرده از نظر سطح امنیت در وضعیت نامشخصی قرار دارند، چنین نتیجه‌ای اندکی امیدوارکننده به نظر می‌رسد. یکی از موارد منفی که در لیست تجهیزات ایمنی ساندرو به چشم می‌خورد، ترمزهای عقب کاسه‌ای است که با توجه به قیمت حال حاضر این خودرو کمی آزاردهنده به‌نظر می‌رسد. گذشته از این موضوع در میان لیست محدود تجهیزات ایمنی ساندرو مواردی همچون 2 کیسه هوای راننده و سرنشین جلو (با سوئیچ غیر فعال‌سازی)، ترمز ضد قفل (ABS) و سیستم توزیع الکترونیکی ترمز (EBD) به چشم می‌خورد.

در ابتدای حضور رنو ساندرو در بازار کشور علی‌رغم انتقادهای شدیدی که در باب طراحی این خودرو مطرح شده بود، به راحتی توانست نظر خریداران ایرانی را به سوی خود بکشاند. مزایایی همچون مصرف سوخت بهینه، چالاکی مناسب، کابین جادار و کیفیت بالای قطعات دست‌به‌دست هم دادند تا تقاضا برای خرید رنو ساندرو روز‌به‌روز افزایش یابد. چنین بازار گرمی حتی پس از توقف تولید این خودرو نیز همچنان ادامه دارد و هر روزه شاهد اوج گرفتن قیمت این هاچبک فرانسوی در بازار کشور هستیم. جالب است بدانید که ساندرو در زمان عرضه به بازارهای بین‌المللی تنها حدود 12 هزار یورو قیمت داشت و جز خودروهای اقتصادی و پایین‌رده بازار به حساب می‌آمد، اما در بازار کشور ما رنو ساندرو یکی از گران‌قیمت‌ترین خودروها در میان محصولات مشابه محسوب می‌شود. هم‌اکنون اغلب افراد ترجیح می‌دهند در این رنج قیمتی، به جای خرید رنو ساندرو به‌سراغ پژو 207 بروند؛ خودرویی که نه‌تنها از لحاظ امکانات و تجهیزات در سطح بسیار بالاتری نسبت به ساندرو قرار دارد، بلکه پس از خرید آن نیز با مشکلات کمتری برای دسترسی به قطعات و دریافت خدمات مواجه هستند.