طراحی داخلی پاجرو کاملا حال و هوای خودروهایی را دارد که بین سال‌های 2000 تا 2010 تولید شده‌اند با این وجود به‌سختی می‌توان از چنین طرحی ایراد گرفت؛ چون نه‌تنها با طراحی بیرون و کاربری خودرو هماهنگ است، بلکه ارگونومی مناسبی را هم ارائه می‌دهد. پشت فرمان پاجرو راننده خود را در ارتفاعی بالا حس می‌کند و اشراف بسیار مناسبی به زوایای مختلف خودرو دارد. مورد مثبت دیگر کیفیت بالای متریال داخلی است که باعث شده اغلب ادوات کابین پس از مدت‌ها استفاده همچنان ظاهر روزهای نخست را حفظ کنند. فضای داخلی پاجرو بسیار جادار است و به‌راحتی می‌توان هفت سرنشین را درون این خودرو جای داد. یکی از مزایای نسل چهارم پاجرو نسبت به تویوتا پرادو تاشدن صندلی‌های ردیف سوم آن در کف صندوق بار است و صندلی‌ها مانند پرادو فضای صندوق را اشغال نمی‌کنند. پاجرو نمی‌تواند در بخش امکانات رفاهی با شاسی‌بلندهای کره‌ای رقابت کند، اما امکانات آن در مقایسه با پرادو در وضعیت بهتری قرار دارد. از تجهیزاتی که در میتسوبیشی پاجرو دیده می‌شوند می‌توان به سنسور باران، سنسور دنده عقب، تهویه مطبوع خودکار، سیستم ورود بدون کلید، تودوزی چرمی، سانروف بزرگ، سیستم ضد سرقت و سیستم صوتی راکفورد اشاره کرد.

نسل چهارم میتسوبیشی پاجرو در زمان ورود به بازار کشور یعنی در سال 2008 از ظاهر بسیار مدرنی برخوردار بود و حتی در حال حاضر هم چهره این خودرو نسبت به سایر شاسی‌بلندهای بازار، دلنشین و قابل‌قبول به‌نظر می‌رسد. پاجرو از نظر طراحی با تویوتا پرادو مقایسه می‌شود، البته در وضعیتی بهتر از پرادو قرار می‌گیرد. جالب است که رقابت بین این دو خودرو تا امروز نیز باقی است و همچنان این پاجرو است که دست برتر را در بخش طراحی دارد. خطوط شکسته، سادگی چراغ‌های درشت و جلو پنجره کرومی رنگ از اصلی‌ترین مشخصه‌های ظاهری میتسوبیشی پاجرو نسل چهارم هستند. یکی از موارد جالب در طراحی پاجرو قرارگیری پلاک این خودرو روی قاب لاستیک زاپاس است که نمایی زیبا و منحصربه‌فرد را در عقب آن ایجاد کرده است. حالت جعبه‌ای بدنه، پف گلگیرها و ارتفاع زیاد خودرو همگی نشان از یک محصول آفرودی تمام‌عیار را در خود دارند.

قرار گرفتن پشت فرمان پاجرو به‌واسطه ارتفاع بالایی که راننده در آن قرار می‌گیرد، لذت‌بخش به‌نظر می‌رسد. از این نظر پاجرو کاملا متفاوت با کراس‌اوورهایی همچون سانتافه و سورنتو جلوه می‌کند. به لطف قدرت موتور 3.8 لیتری 6 سیلندر، چالاکی خودرو در ابتدای حرکت قابل‌قبول ارزیابی می‌شود و با توجه به جثه و کلاس که در آن قرار دارد، شتاب خوبی را ارائه می‌دهد. گرچه از نظر برخی افراد شتاب صفر تا صد حدود 11 ثانیه خیلی هم عالی نیست، اما برای استفاده شهری یا حرکت در جاده‌های ناهموارد کاملا مناسب است؛ ناگفته نماند که مسئله شتاب در مدل‌های دو در وضعیت بهتری دارد. میتسوبیشی پاجرو نسل چهارم در مقایسه با خودروهای امروزی که به فرمان برقی مجهز شده‌اند، از فرمان سنگین‌تری برخوردار است ولی دقت و عملکرد آن جای هیچ ایرادی را باقی نمی‌گذارد. مورد مثبت دیگر در مورد میتسوبیشی پاجرو عملکرد گیربکس آن است؛ تعویض‌های گیربکس 5 سرعته آن دقیق و نرم هستند. پاجرو با وجود این که یک اس یو وی سنگین‌وزن محسوب می‌شود، پایداری مناسبی را در جاده ارائه می‌دهد؛ البته در قبال این پایداری مناسب سواری آن مقداری خشک‌تر از پرادو و لندکروزر است. تعلیق پاجرو در عقب از نوع مستقل است و چه در جاده و چه در آفرود قابلیت‌‎های بالایی را از خود نشان می‌دهد. همان‌طور که می‌توان انتظار داشت، پاجرو در آفرود نیز خودرویی بسیار قابل و کارآمد است. از تجهیزاتی که در آفرود به کمک پاجرو می‌آیند، باید به قفل دیفرانسیل عقب، دنده کمکی چهار حالته، قفل دیفرانسیل مرکزی و سیستم کنترل کشش اشاره کرد. پاجرو این توانایی را هم دارد که نیروی موتور را تنها به محور عقب منتقل کند و این نیز از دیگر مزایای این خودرو نسبت به رقبا محسوب می‌شود. مهار کردن این خودروی 2 تنی کار ساده‌ای نیست، ولی ترمزهای دیسکی خنک شونده در جلو و عقب به‌خوبی از پس این کار برمی‌آیند. در انتها نیز باید به مصرف سوخت پاجرو نسل چهارم اشاره کنیم. البته در این بخش نباید از پاجرو انتظار زیادی داشت چون به هر حالت با یک شاسی‌بلند دودیفرانسیل 2 تنی مواجه هستیم که از یک موتور پرحجم و قدرتمند برخوردار است. در یک سیکل ترکیبی، مصرف سوخت پاجرو به‌زحمت به زیر 10 لیتر در هر 100 کیلومتر می‌رسد.

پاجرو با یک موتور V6 تنفس طبیعی به حجم 3.8 لیتر در بازار ایران عرضه شده است. این موتور 270 اسب‌بخار قدرت و 350 نیوتن‌متر گشتاور دارد و نیروی آن با استفاده از گیربکس 5 دنده اتوماتیک به هر دو محور انتقال پیدا می‌کند. پاجرو در بازارهای دیگر با موتور توربودیزل و موتور چهار سیلندر بنزینی نیز عرضه می‌شود، ولی موتوری که در نمونه‌های موجود در ایران دیده می‌شود قوی‌ترین موتور پاجرو است. موتور پاجرو به فناوری MIVEC میتسوبیشی نیز مجهز شده است و عملکرد بسیار خوبی را از خود نشان می‌دهد. این موتور پیشرفته علی‌رغم مصرف سوخت بالا، بسیار بادوام و قدرتمند است و به‌خوبی می‌تواند نیازهای شما را در هر نوع رانندگی برآورده کند.

پاجرو به این دلیل که در بازار آمریکا عرضه نمی‌شود در موسسات IIHS و NHTSA بررسی نشده، ولی موسسه ANCAP استرالیا این خودرو را تحت بررسی ایمنی قرار داده است. پاجرو در تست تصادف ANCAP 5 ستاره ایمنی را دریافت کرده است که به‌وضوح استحکام بالای بدنه این خودرو را نشان می‌دهد. از تجهیزات ایمنی پاجرو نسل چهارم باید به هشت عدد ایربگ، کمربندهای ایمنی سه‌نقطه‌ای پیش کشنده، ترمز ABS، سیستم توزیع الکترونیکی نیروی ترمز EBD، سیستم کمکی ترمز اضطراری EBA، سیستم کنترل پایداری (ESC) و سیستم کنترل کشش اشاره کرد.

پاجرو بنا به دلایل بسیاری مانند محدودیت خدمات، گرانی قطعات و حضور کمرنگ در بازار کشور دارای قیمت به‌مراتب پایین‌تری نسبت به تویوتا لندکروزر است. با وجود قیمت پایین‌تر، پاجرو نه‌تنها چیزی از لندکروزر کم ندارد، بلکه همان کارایی را نیز به خریدار خود ارائه می‌دهد و این یک مزیت برای این خودرو محسوب می‌شود. با این حال باید مدنظر داشت که پاجرو خودروی کم‌هزینه‌ای نیست و بازار دست‌دوم جالبی هم ندارد. از مزایای میتسوبیشی پاجرو می‌توان به قابلیت آفرود بالا، قیمت پایین‌تر در مقایسه با رقبا، کیفیت بالای ادوات و کابین جادار اشاره کرد؛ از ایرادات این خودرو نیز باید به پلتفرم قدیمی، کمبود و گرانی قطعات و بازار دست‌دوم ضعیف اشاره کرد که چنین ایراداتی باعث شده است اغلب افراد از خرید این خودرو پشیمان شده و قید همه خوبی‌های نسل چهارم پاجرو را بزنند.