رکستون G4 جدیدترین محصول کمپانی سانگ یانگ کره جنوبی در بازار داخلی است که به دلیل اعمال مجدد تحریم‌ها علیه کشور و توقف فعالیت‌های شرکت رامک خودرو، پیش از آن که بتواند مجالی برای عرضه‌اندام داشته باشد، به حاشیه بازار رانده شد. در این مقاله از مجله خودرو همراه مکانیک قصد داریم معایب سانگ یانگ رکستون را برای شما مخاطبین عزیز شرح دهیم؛ بنابراین اگر قصد خرید این خودرو را دارید یا علاقه‌مند هستید با مشکلات مربوط به سانگ یانگ رکستون آشنا شوید در ادامه با ما همراه باشید.
نسل نخست سانگ یانگ رکستون بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۷ روی خط تولید قرار داشت و به‌عنوان پرچم‌دار شاسی‌بلندهای کمپانی سانگیانگ شناخته می‌شد. این خودرو به تعداد بسیار محدودی به بازار ایران نیز راه پیدا کرد ولی با توجه به اینکه در بخش فنی، رفاهی، طراحی و خدمات حرف چندانی برای گفتن در برابر رقبای ژاپنی و کره‌ای نداشت، نتوانست چندان موردتوجه قرار گیرد.
نسل دوم رکستون که با کد G4 شناخته میشود، جهشی بزرگ را برای این شاسی‌بلند کره‌ای رقم زد. در سال ۲۰۱۷ رکستون G4 به بازارهای جهانی معرفی شد و حدود یک سال بعد نیز راهی بازار کشورمان شد؛ البته این‌بار در بخش امکانات با دستی پر به میدان آمد و از نظر فنی نیز حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.
رکستون جدید یک شاسی‌بلند تمام‌عیار با موتور ۲ لیتری توربو به قدرت ۲۲۲ اسب‌بخار و گشتاور ۳۵۰ نیوتن‌متر است که نیروی آن از طریق یک گیربکس ۶ دنده خودکار ساخت آیسین ژاپن، به هر دو محور انتقال پیدا می‌کند. چنین مشخصاتی در کنار توانایی‌های قابل‌توجه رکستون G4 در آفرود، این خودرو را به رقیبی جدی برای سایر آفرودرهای بازار تبدیل می‌کند؛ با این‌وجود همچنان نارسایی‌ها و معایب فراوانی در رکستون وجود دارد که پرداختن به آن‌ها خالی از لطف نیست و حتی برخی از این معایب سانگ یانگ رکستون ممکن است یک مشتری را از خرید این خودرو منصرف کرده و به سمت سایر رقبا سوق دهد.
شاسی نردبانی
اولین مورد از معایب سانگ یانگ رکستون که به آن خواهیم پرداخت، شاسی نردبانی این خودرو است؛ اکثر خودروهای کراس‌اوور مانند خودروهای سواری، از شاسی و بدنه یکپارچه استفاده می‌کنند. شاسی‌های یکپارچه که با نام مونوکوک نیز شناخته می‌شوند، دارای مزایایی همچون وزن کم، استحکام مناسب و ایمنی بالا هستند. امروزه دیگر استفاده از شاسی و بدنه جدا در صنعت خودرو کم‌کم در حال رنگ باختن و کنار گذاشته شدن است. از میان خودروهای مشهوری که همچنان با شاسی نردبانی تولید می‌شوند می‌توان تویوتا لندکروزر، جیپ رانگلر یا لکسوس LX اشاره کرد. شاسی‌های نردبانی به واسطه استحکام بالایی که در برابر گشتاور پیچشی وارده دارند و همچنین قابلیت یدک‌کشی خود، در خودروهای آفرودی یک مزیت محسوب می‌شوند؛ ولی شاسی‌های مونوکوک امروزی دیگر در حال غالب شدن بر شاسی‌های نردبانی هستند. حتی آفرودر شاخصی مثل لندروور دیفندر نیز در نسل جدید خود از شاسی مونوکوک استفاده می‌کند.
با این‌وجود سانگیانگ همچنان ترجیح داده تا محصول جدید خود را روی شاسی مستقل یا نردبانی سوار کند. از دید آفرودرها، شاسی نردبانی مزیت رکستون در برابر رقبایی چون سورنتو و سانتافه است، ولی مشتری رکستون را فقط برای آفرود رفتن نمی‌خرد. اولین ایراد شاسی نردبانی، وزن بالای این نوع شاسی‌ها است و همین وزن بالا نه‌تنها باعث افزایش سوخت بالاتر خودرو میشود بلکه روی هندلینگ، پایداری و ترمزگیری خودرو نیز اثر منفی می‌گذارد. برای همین است که شاسی‌های نردبانی بیشتر در وانت‌هایی مانند هایلوکس، نیسان فرانتیر، فورد رنجر یا فولکس آماروک استفاده می‌شوند.
به زبانی ساده‌تر می‌توان گفت که شاسی نردبانی رکستون در یک فاکتور برای آن مزیت حساب شده و در فاکتورهای دیگر بلای جانش میشود.
دردسری به نام توربو
همان‌طور که در بالا اشاره کردیم یکی از مزایای شاسی‌های نردبانی توانایی یدک‌کشی بالا در خودروهای مجهزبه این نوع شاسی است. احتمالا شما نیز به همین دلیل رکستون را گزینه‌ای مناسب برای یدک‌کشی کاروان، تریلر اسب یا قایق خواهید یافت؛ اما باید بدانید که رکستون جی 4 به بدترین موتور ممکن برای یدک‌کشی مجهز شده است.
موتورهای توربوشارژر، راندمان بالایی دارند و عملکرد آن‌ها نیز برای شرایطی مانند سبقت‌گیری و شتاب‌گیری خیلی خوب است؛ اما این موتورها برای یدک‌کشی به‌هیچ‌وجه گزینه مناسبی نیستند و برای چنین مصارفی موتورهای V6 یا V8 تنفس طبیعی عملکرد بهتری دارند. یک موتور توربوشارژر روی کاغذ مصرف کمی دارد، اما در عمل وقتی این موتورها زیر بار و فشار زیاد قرار می‌گیرند، مصرف سوخت آن‌ها به طرز شگفت‌انگیزی افزایش پیدا می‌کند. سانگ یانگ رکستون G4 در شهر، مصرفی نزدیک به ۱۴ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر دارد؛ حال می‌توانید تصور کنید که زیر فشار زیاد این مصرف تا چه حد می‌تواند بالاتر برود.
از سوی دیگر موتورهای مجهزبه توربوشارژر، شدیدا به نوع نگهداری حساس هستند. درحالی‌که رقبایی همچون تویوتا پرادو، میتسوبیشی اوتلندر یا نیسان ایکس‌تریل همگی از موتورهای تنفس طبیعی با قابلیت اطمینان بالا استفاده می‌کنند.
در یک بازه کوتاه‌مدت، موتور توربوشارژر مزیت بزرگی برای این خودروها خواهد بود؛ ولی باید بدانید که این موتورها همان‌قدر که قدرت و مصرف سوخت خوبی را ارائه می‌دهند، دستمزد بیشتری را نیز در بخش سوخت و روغن‌موتور از شما دریافت خواهند کرد. استفاده از روغن‌موتور معمولی در یک پیشرانه توربو می‌تواند تبعات بسیار پرهزینه‌ای در بر داشته باشد. از سوی دیگر این موتورها به دلیل فشار بالاتری که در محفظه احتراق آن‌ها وجود دارد، حساسیت بیشتری به کیفیت سوخت دارند و فورا به نوع سوخت واکنش نشان می‌دهند. این واکنش‌ها می‌تواند شامل روشن شدن چراغچک موتور به دلیل پدیده ناک، کاهش قدرت موتور یا افزایش مصرف سوخت باشد.
طبق یک قانون ساده، هرچه قطعات بیشتری داشته باشیم ریسک خرابی نیز بالاتر است، و اگر فرض بگیریم کیفیت قطعات موتور رکستون با تویوتا پرادو ۴ سیلندر برابری می‌کند، باز هم به دلیل وجود سیستم توربو و متعلقات آن نظیر اینترکولر، سیستم روغن‌کاری و سوپاپ‌های اضافی(وست گیت)، احتمال اینکه با موتور رکستون مشکل پیدا کنید بسیار بالاتر از یک تویوتا پرادو ۴ سیلندر خواهد بود.
تزریق مستقیم سوخت، شمشیر دو سر
دیگر سیستمی که در سانگ یانگ رکستون G4 مشاهده میشود، سیستم تزریق مستقیم سوخت یا GDi است. ایرادی که در اینجا به آن خواهیم پرداخت تنها مربوط به رکستون نیست و در هر خودروی GDi دیگری نیز مشاهده میشود. سیستم GDi می‌تواند قدرت موتور را افزایش دهد و مصرف سوخت را نیز بهینه‌تر کند، اما چنین کاری را مجانی برایتان انجام نمی‌دهد!.
در خودروهای مجهزبه این سیستم به دلیل ایکه از سوپاپ ورودی هوای موتور، فقط هوا عبور می‌کند و خبری از سوخت همراه با هوا(مانند خودروهای MPI) نیست، شاهد جرم‌گرفتگی سوپاپ‌های هوا خواهیم بود. البته این جرم‌گرفتگی می‌تواند با رعایت برخی موارد در هنگام استفاده از خودرو به تعویق بیفتد، ولی صددرصد قابل‌پیشگیری نیست. با توجه به کیفیت پایین بنزین موجود در کشور و همچنین حساسیت بالای این موتورها به کیفیت بنزین، ریسک جرم‌گرفتگی در سطح پیستون‌ها و ایجاد خرابی‌های متعدد در اجزای تشکیل‌دهنده این‌گونه موتورها بسیار بالاتر از نمونه‌های دیگر است، و به همین دلیل نمی‌توان پیشرانه‌های GDi را از نظر دوام و اطمینان، بهترین دانست.
طراحی داخلی و خارجی
سانگ یانگ رکستون G4 با اینکه نسبت به مدل قدیمی خود طراحی بهتری دارد، اما همچنان در مقابل رقبای هم‌رده خود جلوه چندانی ندارد. طراحی کابین مقداری قدیمی به‌نظر می‌رسد و از نقاط ضعف آن باید به طراحی ساده آمپرها و اهرم تعویض دنده اشاره کرد؛ علاوه‌بر این استفاده از دوخت لوزی‌شکل در بخش میانی داشبورد چندان جذاب به‌نظر نمی‌رسد. گرچه کیفیت کابین درکل خوب به‌نظر می‌رسد و حس لوکس بودن را به سرنشینان منتقل می‌کند، اما طراحی آن وقتی کنار خودروهایی چون سانتافه یا رنو کولئوس قرار بگیرد کمی ازمد افتاده و قدیمی به‌نظر می‌رسد.
در بخش بیرونی نیز اگر رکستون را با کراس‌اوورهایی چون کیا سورنتو یا رنو کولئوس مقایسه کنیم، از لحاظ زیبایی و هماهنگی میان اجزا، نمره کم‌تری را دریافت خواهد کرد؛ و اگر آن را در برابر شاسی‌بلندهای بنامی همچون میتسوبیشی پاجرو یا تویوتا لندکروزر نیز قرار دهیم بازهم از لحاظ ابهت و اصالت به‌پای آن‌ها نخواهد رسید.
جمع‌بندی بررسی معایب سانگ یانگ رکستون G4
در مقاله معایب سانگ یانگ رکستون با همراه مکانیک همراه بودید تا به نکات منفی رکستون آشنا شوید. سانگ یانگ رکستون روی کاغذ خودرویی چشمگیر و قابل‌تقدیر است و در برخی فاکتورها نیز حرف‌های زیادی برای گفتن دارد؛ با این‌وجود نمی‌توان رکستون را بهترین گزینه در این کلاس دانست. اگر مبحث طراحی ظاهری را هم نادیده بگیریم، همچنان در بخش‌های دیگری مانند دسترسی به قطعات، خدمات پساز فروش و بازار دست‌دوم نسبت به رقبایی از کمپانی کیا، هیوندای یا تویوتا ضعف‌های فراوانی دارد.
رکستون جی 4 در صورت عرضه گسترده‌تر می‌توانست خودروی موفقی در بازار کشور باشد و فروش چشمگیری را تجربه کند؛ اما متأسفانه عرضه محدود، قیمت نسبتا بالا، خدمات پساز فروش ضعیف و سلیقه خریداران ایرانی مجال چندانی به این خودرو برای عرض‌اندام ندادند؛ به همین دلیل است که در این روزها به‌ندرت می‌توان یک رکستون G4 را در خیابان‌ها مشاهده کرد!.
بیشتر بخوانید
تو فقط پراید سوار بودی بشین بینیم
فک نکنم سوارش شده باشی وگرنا بیخود ایراد نمیگیری
این عیب های که از نظر شما وجود دارد روی این ماشین نیست چون سوارش نشدی و نداری